جامعه سرآمدان رسانه در «رسامد» دور هم جمع شدند
1402/05/21 20:12
برنامه سینمایی «هفت» که از سال 1389 از شبکه 3 پخش می شود پس از دوازده سال هنوز با برخی مشکلات اساسی درساختارش به عنوان یک شو تلویزیونی مواجه است.
به گزارش"هنرآفرین" برنامه سینمایی «هفت» تنها برنامه جدی مرتبط با سینما است که در طی بیش از ده سال فراز و نشیب های زیادی داشته است. با این حال آنچه درباره این برنامه به عنوان یک برنامه تخصصی «سینما» به چشم می خورد ضعف عمده ساختاری است.
البته که «هفت» با هدفی عجیب آغاز شد؛ «نود» سینمایی. در واقع اگر ساختار برنامه نود را مبتنی بر «حواشی» فوتبال ایران بدانیم بذر با ایده برنامه هفت هم چنین چیزی بوده است. اما موضوع مهم این است که وقتی یک برنامه تخصصی سینما قرار است در مدیوم تلویزیون ساخته شود، انتظار می رود که این برنامه از نظر ساختار روایی، ریتم، رنگ، اجرا و دکور یک برنامه در حد سینما که بزرگترین مدیوم بصری است، باشد.
تاریخچه هفت و اینکه چه بود را می توان در جایی دیگر به بحث گذاشت اما آنچه امروز به عنوان یک برنامه تخصصی سینما در ساعات پایانی شب تعطیل پخش می شود تقریبا عاری از هرگونه جذابیت برای مخاطب است و حتی می تواند دافعه هم داشته باشد.
اولین ایراد بزرگ را می توان به کنداکتور بی قواره این برنامه وارد دانست. سازندگان برنامه جذاب ترین بخش آن که میزنقد است را در قسمت پایانی نمایش می دهند و قسمت عمده برنامه به بخش هایی که اختصاص دارد که عملا هیچ جذابیتی برای یک مخاطب سینما و تلویزیون ندارد.
سوژه های کلی، مصاحبه های بیحال مجری(محمد حسین لطیفی) که خداراشکر سبیل های عجیب از بناگوش دررفته اش را تراشید چون در آن نور قرمز جیغ که احتمالا بیشتر باسلیقه مسعود فراستی جور باشد آنچه نصیب مخاطب می شد یک حس بصری زبر و غیرقابل تحمل بود.
از این رو می توان به برنامه «هفت» با فراغ بال حمله کرد که چرا این برنامه سینمایی دکوری اینچنین بی ربط که شبیه کاردستی های کلاس حرفه و فن است را دارد. با آن رنگ قرمز که مخاطب اگر فیلمباز بوده و ذهن بازیگوشی نداشته باشد نهایتا یاد سکانس هایی از فیلم عشق ساخته گاسپارنوئه می افتد.
تقسیم بندی برنامه ای کند که محتویات آن هیچ دلیلی به مخاطب نمی دهد که تماشایش کند به میزهای مختلف به قول منتقد اول برنامه اصلا درنیامده است. نکته جالب تر اینکه این برنامه تخصصی سینما عملا هیچ تصویر قابل بحثی(پلی بک و خارج از استودیو) از فیلم های سینمایی ندارد و مصاحبه های خارج از استودیو در حد خبرهای کوتاه و بی حس و حال کلیشه ای است.
چنین برنامه ای در میز نقد با حضور حداقل دو منتقد ثابت قصد دارد سینمای ایران را یک تنه اصلاح کرده و به مسیری ببرد که فکر می کنند درست است. اما چطور می توان حرف کسانی را شنید و تحت تاثیرش قرار گرفت که خودشان در یک برنامه فوق ضعیف از نظر سینمایی و مدیوم تصویری تلویزیون نشسته اند. شاید جذابیت میز نقد هفت در این باشد که کمی برنامه را از سوی یک کلیشه کند و حتی آزارنده تبدیل به سمت کمدی می برد.
بحث بر سر این نیست که مسعود فراستی و محمد تقی فهیم به عنوان دو منتقد اصلی برنامه چقدر دیدگاه و تفکراتشان درباره نقد و سینما درست است. آن ها هرچقدر هم تلاش کنند که به ساختارهای معیوب فیلمهای سینمایی – از نگاه خودشان- بتازند اما در عمل اتفاقی که می افتد بیشتر از اینکه نقد تصحیح کننده یا حتی زخم زننده باشد تبدیل به یک کاریکاتور خنده دار می شود. نمی توان در برنامه ای که از دکور تا اجرا، کنداکتور، ریتم تدوین، محتوای تولید شده در ضعیف ترین شکل ممکن است نشست و برای بهبود سینمای ایران تز داد. به نظر منتقدان و حتی محمدحسین لطیفی به عنوان یک کارگردان قبل از هرچیز بهتر است یک بازنگری در ساخت و ساختار برنامه «هفت» به عنوان تنها برنامه تخصصی سینمایی تلویزیون داشته باشند و شاید اگر هفت تبدیل به یک برنامه درست و جذاب شود آن وقت بتواند روی سینمای ایران هم تاثیر بگذارد.
نویسنده: کامران بشاسب
لینک کوتاه : https://honarafarinnews.ir/n/223