جامعه سرآمدان رسانه در «رسامد» دور هم جمع شدند
1402/05/21 20:12
هنرآفرین - محراب توکلی؛ هفتم فروردین ماه 1400، خبر درگذشت آزاده نامداری منتشر شد، خبری شوکه کننده و تلخ!
آزاده نامداری آن روزهایی که هنوز ممنوع التصویر نشده بود و در قاب جادویی تلویزیون حضور می یافت، ورای محتوایی که در برنامههایش ارائه میداد و مسائلی که برای مهمانهایش طرح میکرد، دارای حضوری دلنشین در صداوسیما بود. استمرار صوت و تصویر وی در پشت قاب شبکه دو، یک اصل بود. اصلی که مخاطبهای خودش در اقشار مختلف جامعه به خوبی پیدا کرده بود.
از خوشآمدگویی و معاشرت با مهمانش گرفته تا بدرقه مخاطبان، جملگی هویتی دوست داشتی و ماندگار را در اذهان عمومی شکل میداد.
زندگی حرفهای آزاده نامداری از شبکه زاگرس در سن نوزده سالگی آغاز شد. سپس او در برنامهٔ «سیمای خانواده» به عنوان مجری فعالیت خود را آغاز کرد. در ادامه پیوند او با صدا و سیما گره خورد و اجرای بسیاری از بزرگداشتها و مراسمات به او سپرده شد. حضور برجسته آزاده نامداری در سازمان صدا و سیما در شبکههای تلویزیونی گسترش یافت و کارنامهای پر فراز و نشیب را برای وی رقم زد.
منش و رفتار او مقابل دوربین در طی ۱۲ سال کاری، رشته عادت را بر دوش مخاطب میانداخت و فضایی جز صمیمیت را به بار نمیآورد.
اکنون پس از یکسال از درگذشت آزاده نامداری شاید بتوان -به دور از هرگونه نظریات هجوآمیز- مرگ دلخراش او را در روابط علت و معلولی بررسی کرد. تراژدی از اینجا آغاز میشود که او به دست جریانهای رسانهای یا بهتر است بگوییم بدست ساختارهایی از تبار حرفه خودش مورد آزار قرار گرفت و به سمت تاریکی روانه شد.
در نظرگاهی حرفهای فعالیت آزاده نامداری از یک مجری عبور کرده و به صفت میزبانی رسیده بود. میزبانی که ما به حضور جاودانهاش در آن جعبه جادویی باور داشتیم.
لینک کوتاه : https://honarafarinnews.ir/n/803